Vrede voor Oekraïne!

Zondag was ik, samen met mijn oudste dochter, op de dam om samen met ongeveer 15.000 anderen te demonstreren tegen de oorlog in Oekraïne. En om onze steun te betuigen aan het Oekraïense volk nu zij belaagd worden door de Russische krijgsmacht. Er is oorlog in Oekraïne. Er wordt hard gevochten rond Charkov, Kiev en Energodar. Levens worden genomen en levens worden verwoest. Alleen om de expansiedrift van één man te bevredigen. Wat een zinloze ellende.

Ik ben geboren tijdens de Koude Oorlog en opgegroeid in een tijd dat ‘de Russen’ een grote bedreiging vormden. Er was angst voor een grote nucleaire oorlog. Bij mij is die herinnering vaag, ik was nog jong. Ik herinner me wel scherp de val van de Berlijnse muur op 9 november 1989. Bij ons thuis was het die dag dubbel feest. Ik was jarig en werd 8 jaar. Kort daarna viel de Sovjet-Unie uit elkaar. En sindsdien leefden we in Nederland in de stabiliteit van haast vanzelfsprekende vrede. Zonder grote vijand, zonder vrees. Mijn opa zei ooit “iedere generatie krijgt z’n eigen oorlog”. Ik geloofde hem toen niet.

Nu is in enkele dagen de wereld compleet veranderd. Natuurlijk vooral voor de mensen in Oekraïne. Het Russische regime is, om voor mij onverklaarbare reden, het soevereine buurland binnengevallen. Een land wat ze misschien kunnen bezetten, maar nooit kunnen bezitten. Daar is het hart van de Oekraïners volgens mij veel te onverzettelijk voor. Maar hoe dapper de Oekraïners ook zijn, ze redden het niet alleen. Daarom verdienen ze internationale steun, onder andere door verregaande sancties, vooral tegen de Russische elite, en de levering van defensiematerieel waarmee ze zichzelf kunnen verdedigen.

De Russische aanval is niet alleen een aanval op Oekraïne, maar ook een aanval op de Europese waarden van democratie en vrijheid. De oude vijand is terug en vormt een bedreiging voor ons allemaal.  Ik weet niet waar dit heengaat. Zeker niet nu Poetin de nucleaire wapens op scherp heeft gesteld. De oorlog is niet alleen fysiek dichtbij, aan de grens van onze Europese Unie. Maar het gevaar schuilt ook in ons eigen land. Trekpoppen van het Kremlin herhalen de Russische staatspropaganda zelfs in onze Tweede Kamer. Een situatie die mij nog niet zo lang geleden onmogelijk had geleken en doet huiveren.

De gewelddadige aanval op Oekraïne heeft een ongelofelijk gevoel van solidariteit losgemaakt bij veel inwoners van de vrije wereld. Deze mensen leven mee met de inwoners van het door oorlog geteisterde land. Daarom was ook ik zondag een van de circa 15.000 mensen op de Dam in Amsterdam en precies daarom wou mijn 11-jarige dochter mee. Om onze solidariteit met de Oekraïense bevolking te uiten en om te laten zien dat vrijheid iets is om gezamenlijk te beschermen. Heeft het zin? Ik weet het niet zeker, maar ik hoop het met heel mijn hart.

Slava Ukraini, heroyam slava!