Kort geleden mocht ik een kleine maar dankbare bijdrage leveren aan de Special Olympics in Twente. Een aantal weken daarvoor had ik mij door de organisatie laten overhalen me aan te melden als vrijwilliger, niet helemaal wetende wat mij te wachten stond. Ik geef namelijk eerlijk toe dat ik niet zoveel weet van sport van/door/met mensen met een (verstandelijke) beperking.
Op vrijdag 10 juni werden de vrijwilligers aan een deelnemend team gekoppeld, om ze een beetje wegwijs te maken op het terrein en te helpen met het ‘inchecken’ in de toegewezen tent. Uiteindelijk werd ik de buddy van hockeyteam Fletiomare uit Vleuten/Utrecht. Ik was direct onder de indruk van de teamgeest en hoe goed ze waren voorbereid. Heel veel tijd had ik daar niet voor, want we moesten al snel in de bus naar de openingsceremonie in Hengelo. Terwijl de ene na de andere notabele een toespraak gaf, steeg de spanning bij alle sporters en begeleiders. Nu doe ik deze bestuurders wel te kort, want het organiseren van een dergelijk evenement is natuurlijk ook topsport.
Daarna ben ik eigenlijk van het ene hoogtepunt naar het andere gegaan. De sportieve prestaties van ‘mijn’ team, maar ook van alle andere deelnemers. De toegewijde begeleiders van de teams, de belangstelling van het publiek, de vereniging die als gastheer fungeerde (in dit geval Hockeyclub Twente uit Hengelo), wereldberoemde scheidsrechters die speciaal naar dit evenement waren afgereisd. Dat ‘mijn’ team met een gouden medaille naar huis ging was wat dat betreft de kers op de taart.
Wat ik uiteindelijk heb geleerd dat sport, spel, samen actief zijn ontzettend belangrijk is voor ieders welbevinden. Tegelijkertijd is ook de les hoe belangrijk de rol van vrijwilligers is, in welke rol dan ook. Niet alleen bij evenementen, maar ook het verenigingsleven in het algemeen. Ik ben dan ook blij dat we als provincie hier een bijdrage aan kunnen leveren en elk jaar een aantal vrijwilligers in het zonnetje kunnen zetten. Want vrijwilligerswerk is niet gratis, maar onbetaalbaar!
