Ons verhaal
Op 15 maart, de verkiezingsdag, is het prachtig weer. Nadat ik gestemd heb ga ik naar Hengelo. We bezoeken met de hele fractie een AZC-locatie die deze week voor het laatst open is. Eerder bezocht een aantal bewoners van dit centrum ons op een Statendag in Zwolle, om kennis te nemen van de wijze waarop de democratie bij ons geregeld is. Nu komen we kijken hoe het daar is geweest. Er zijn medewerkers van de gemeente, van het COA, van Vluchtelingenwerk. De locatie is een aanvullende locatie om tijdelijk de grote stroom op te vangen, en wordt daarom nu ook weer gesloten. De kleine locaties blijken het goed – zeg maar: veel beter te doen. Hoe komt dat? De bewoners zijn niet anoniem, is het antwoord, de buurt kan er beter mee overweg. Er is nauwelijks wanklank geweest in Hengelo, wel kwam een groep van het AZC Alert uit Enschede protesteren. Drie keer kwamen er klachten. Een keer door samenscholing bij een café in de buurt. Onmiddellijk kwam de gemeente in actie, het bleek dat daar het gratis gemeentelijke WiFi-signaal het sterkst was en draadloos internet was op de locatie nog niet aanwezig. De tweede keer meenden buurtgenoten zeker te weten dat twee gestolen fietsen op het conto van het AZC te schrijven was. Cameratoezicht wees uit dat twee blonde Twentse jongens liever wilden fietsen dan lopen. De derde keer was er sprake van grote rotzooi bij een ondergrondse vuilstortplaats. Ook daar bleek uit cameratoezicht dat de chauffeur van een supporters bus van Twente, voor een noodzakelijke pit(s) stop, van de nood een deugd maakte door zijn bus van rotzooi te ontdoen.
Komen die verhalen ook in de krant, vragen we. Welnee, natuurlijk niet. Dat is geen nieuws.
We blijven er lang en spreken over het verder en beter vormgeven van integratie. Over wat er van de politiek verwacht kan en mag worden. COA beaamt het succes van kleine locaties, maar dat kost wel geld, en heeft de politiek dat er voor over? Om 12.00 uur hebben we veel verhalen gehoord. We constateren dat deze verhalen vaak niet stroken met de verhitte uitingen in de (sociale) media. Na afloop wandelen we nog even door de wijk, wetend dat deze dag voor onze partij niet goed kan gaan. We hebben het verhaal niet kunnen vertellen. Of ons verhaal is niet geloofd? Of wellicht zijn mensen niet geïnteresseerd in het echte verhaal?
Hoe dan ook zal deze zonnige dag niet verhullen dat we sombere dagen tegemoet gaan. Verdeling van kennis, rijkdom en macht blijft een sociaaldemocratisch ideaal. Op wereldniveau is dat een oplossing om grote immigratiestromen te voorkomen; binnen Nederland om de toenemende onvrede een halt toe te roepen. Als er een substantieel aantal sociale huurwoningen per dag verdwijnt in Nederland is dat niet de schuld van vluchtelingen maar van overheidsbeleid. De meerderheid in ons land is kennelijk van mening dat mensen met een kleine beurs geen huis nodig hebben. Een ongemakkelijk verhaal.
Negen zetels over, een verschrikkelijke uitslag. Het is makkelijk om de schuld aan anderen te geven, maar feit is dat wij er niet in geslaagd zijn duidelijk te maken waar wij de afgelopen tijd het rechtse beleid hebben kunnen ombuigen en waar niet. Zoals bij de sociale woningbouw, zoals bij de zorg. Als we stil staan bij wat er fout gegaan is zou de reflectie wat mij betreft niet moeten gaan over de cosmetische verbeteringen die mogelijk zijn of waren. Praatjes zijn voor de vaak, een goed verhaal daar moeten we voor gaan. We zijn dat verplicht aan iedereen die de komende jaren de gure rechtse wind gaat voelen.
