#alleentegencorona

Het klinkt niet leuk hé, dat ‘alleen’? We deden het toch samen? Samen strijden we tegen corona… toch? En alhoewel ik dat ‘samen’ supergoed vind klinken en het een mooi samenhorig gevoel bij me los maakt, vraag ik me af of het klopt. Is de strijd tegen corona ook niet enorm eenzaam? Is het niet enorm ongelijk?

We doen heel veel samen. En natuurlijk zie ik ook veel mooie initiatieven. Bijvoorbeeld buren die elkaar helpen en draaiorgels die een tour maken langs seniorencomplexen. Ook zie je opeens geduld en begrip voor elkaar in de supermarkt, prachtig om te zien. Ik hoop dat we dat vast kunnen houden, ook na deze crisis. Maar de coronamaatregelen treffen de meesten van ons toch vooral thuis en op ons werk en daar zorgt het voor diepe ongelijkheid.

Stay home, save lives is heel goed te doen in je vrijstaande huis met royale tuin, maar probeer het maar eens met drie kinderen in een tweekamerappartement. Niet alleen moet je die kinderen in bedwang houden, je wordt ook nog geacht de online schoolopdrachten met hen te maken, ook als je maar één of helemaal geen laptop hebt. Ik kan me voorstellen dat de muren dan erg snel op je af komen en dat thuiswerken al helemaal geen optie meer is. Ook niet als je baas dat wél van je verwacht.

En leuk die regels dat je je kinderen niet mee mag nemen naar de supermarkt. Maar hoe doe je dan boodschappen als je alleenstaande moeder van twee kleuters bent?

En onze alleenstaande ouderen. Ik zie zo veel mooie acties voor ouderen, maar feit blijft dat ze verreweg de meeste tijd alleen zijn. Activiteiten gaan niet door en er komt veel minder bezoek. Geen arm meer om je heen als het even moeilijk is, en je kleinkinderen alleen op een schermpje zien. Het lijkt me een bijzonder leeg en eenzaam gevoel.

De crisis zorgt voor veel onzekerheid bij een gedeelte van onze samenleving. Werk en inkomen staan voor veel mensen op de tocht, in het bijzonder voor mensen met een flexcontract, zzp’ers en kleine zelfstandigen. En waar bepaalde beroepsgroepen thuiswerken om de risico’s op besmetting te verkleinen, werken de stratenmakers voor mijn huis gewoon door. Ik kijk er verwonderd naar. Natuurlijk lopen zij net zoveel risico, misschien nog wel meer. Zij hebben alleen niet de mogelijkheid om zich hier net zo goed tegen te beschermen als het ‘kantoorvolk’. Hoe zouden zij kijken naar al die mensen die op hun thuiswerkplek zitten? Het is oneerlijk en dat lijkt me frustrerend.

We voeren een strijd tegen het virus. Een virus dat iedereen kan treffen en geen onderscheid maakt. En natuurlijk doen we het zoveel mogelijk samen. Maar een groot gedeelte van deze strijd voeren we alleen. En deze strijd is voor sommigen veel pittiger dan voor anderen. Als we het écht samen willen doen, moeten we oog en begrip hebben voor deze verschillen. Dat kunnen we voor een groot gedeelte zelf doen, in het klein. Door je te blijven realiseren dat sommigen van ons echt veel meer van de last dragen dan anderen, elkaar niet te snel te veroordelen en extra naar elkaar om te kijken.

Daarnaast hoop ik dat de overheid oog heeft voor deze verschillen. Als ze de slogan van de rijksoverheid ‘Alleen samen krijgen we corona onder controle’ echt waar willen maken, zullen er meer maatregelen nodig zijn om degenen die het hardst getroffen worden te ontzien. Het terugdraaien van de aangekondigde huurverhogingen zou daarvan een mooi begin zijn.