Deze week vieren we onze vrijheid en gedenken we de dappere mensen die daarvoor hun leven hebben gegeven, tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna. Na twee jaar waarin we hier slechts op een heel bescheiden en ingetogen manier bij stil konden staan kunnen we dat dit jaar weer in grote getale en gezamenlijk doen. En juist op dit moment worden we weer dagelijks geconfronteerd met de verschrikkingen van oorlog, despotische regimes en het vervagen van alle beschaving die daarmee meestal gepaard gaan. Dit op minder dan de afstand van een gemiddelde zonvakantie van ons vandaan.
Ik ben een kind van de jaren tachtig en de eerste internationale politieke ontwikkelingen die mij helder voor de geest staan was het vallen van de Berlijnse muur en het instorten van alle communistische regimes in Centraal- en Oost-Europa. Veel van de vrijheden die ik al vanaf mijn geboorte had, of waar ik met het ouder worden automatisch recht op zou krijgen zoals stemrecht, zijn en waren buiten de westerse wereld niet vanzelfsprekend. Het blijkt dus maar weer eens dat er wereldschokkende gebeurtenissen nodig zijn om je hiervan bewust te worden.
En zelfs hier staan vrijheden onder druk. Terwijl ik dit schrijf wordt in de VS gemorreld aan het recht op abortus en wordt op geniepige wijze voor veel inwoners het stemrecht ontmanteld. Ook in Nederland staan vrijheden onder druk, zoals de persvrijheid. En dan niet alleen vanwege criminelen of mensen die alleen in hun eigen gelijk geloven, maar ook de overheid laat zich niet altijd van haar beste kant zien.
De geschiedenis leert ons dat geen enkel recht, geen enkele vrijheid, geen enkele vrede vanzelfsprekend is. Het vereist hard werken, veel organiseren en helaas ook opofferingsgezindheid. Daarom sta ik 4 mei stil bij de gevallenen, om op 5 mei de vrijheid te kunnen vieren.
