“Te huur: luxe appartementen in hartje centrum”

“Waar kom je dat nog tegen? Wonen aan de rand van de bebouwing maar ook hartje centrum!” Op Facebook kom je veel advertenties tegen. Ze passen zich vaak aan jouw interesses aan. Kennelijk denkt Facebook dat ik op zoek ben naar een appartement in Bornerbroek, want enkele weken gelden kreeg ik deze wervelende tekst in mijn tijdlijn.

De advertentie intrigeerde me, dat had het algoritme goed ingeschat. Niet omdat ik op zoek ben naar een appartement, maar door Pim. Ongeveer 2 jaar geleden werd ik tijdens een verkiezingsdebat geconfronteerd met Pim, een jongeman uit Bornerbroek die graag in zijn dorp wil blijven wonen, maar geen betaalbare woning kon vinden. Van links tot rechts buitelden lijsttrekkers over elkaar heen om iedereen ervan te overtuigen dat zij zich wilden inzetten voor betaalbare woningen in kleine kernen, zodat de jeugd een mooie plek kon vinden in hun eigen dorp.

Daar dacht ik aan terug toen ik die advertentie zag. Ik was benieuwd wat ervan terecht was gekomen. Was dit een complex waar Pim, en met hem de andere starters en senioren van Bornerbroek, een mooi appartement konden huren? Het begon goed, met de omschrijving van mooie appartementen in een bruisend dorp. Toen kwam de eerste domper. De appartementen gingen bijna 1.000 euro per maand kosten. Vervolgens kwamen de strenge voorwaarden. De huurder moet bijvoorbeeld minimaal 3,5 keer de huur verdienen. Maar waar ze totaal niet streng op waren was de binding met dat bruisende dorp. “Geen sociaal- en of economische binding noodzakelijk.” Nou ken ik het precieze inkomen van Pim en zijn eventuele partner niet, maar mij lijkt dit voor veel starters niet haalbaar. En als ze het wel kunnen betalen, houden ze heel weinig over om nog een spaarpotje op te bouwen.

Gedesillusioneerd sloot ik de advertentie weer. Aan dit soort bouw hebben al die Pimmen in Overijssel volgens mij geen snars. Betaalbaar wonen was wens nummer één volgens een peiling van RTV Oost en een belangrijk thema in alle verkiezingsprogramma’s. Hoe kan het dat iets dat alle politieke partijen en heel veel inwoners van Overijssel willen, in praktijk zo beroerd uitpakt?

Het lijkt er sterk op dat de markt hier heeft gewonnen van de maatschappelijk vraag. Dat de jacht naar winst belangrijker is dan het oplossen van de problemen van de inwoners van Bornerbroek. En het lijkt me sterk dat dit de enige plek is waar dit gebeurd. Waarom blijven we het met z’n allen goedvinden dat marktpartijen kunnen bouwen voor de maximale winst, in plaats voor de maatschappelijke vraag? Ik begrijp dat oprecht niet.

Natuurlijk hebben we stappen gezet sinds de verkiezingen. Onlangs nog heeft de provincie 20 miljoen gereserveerd voor bouwen in binnensteden, gezonde wijken en projecten voor passend wonen. Maar daar hebben mensen als Pim nu nog niks aan. Die zien de dure appartementen uit de grond schieten, terwijl ze hun spullen het dorp uit verhuizen.

Het wordt tijd dat we dit niet meer accepteren. De woningnood mag geen verdienmodel zijn. De markt faalt, daarom moet de overheid ingrijpen en ervoor zorgen dat er voldoende betaalbare woningen gebouwd worden. Daarnaast moeten we de huren in de vrije sector reguleren, zodat er eerlijke prijzen gevraagd worden. Hiermee zorgen we ervoor dat Pim en alle andere inwoners van Overijssel een fijne en betaalbare plek kunnen vinden.

In maart zijn er opnieuw verkiezingen. De PvdA wil een minister voor Wonen aanstellen, die 100.000 nieuwe, betaalbare woningen per jaar gaat bouwen. We schaffen de verhuurderheffing af, en introduceren een ‘Prins Bernhard’-belasting voor pandjesbazen en beleggers. Er komen ook stevige boetes voor huisjesmelkers die te hoge huren vragen. Als je ook vind dat iedereen recht heeft op een fijn en betaalbaar huis, dan weet je wat je te doen staat. Stem PvdA! Want er is nog flink wat werk aan de winkel.